Een bevalling die eindigt in een nachtmerrie

“Ik weet het nog goed, na uren van weeën hield de baby in mijn buik op met bewegen. Ik voelde hem stilvallen. De student verloskunde die me bijstond, riep dat ik moest persen, maar dat lukte gewoon niet meer. Ik kon opeens niets meer zien, ik had geen kracht meer in mijn lichaam. Alles vervaagde, en op zeker moment voelde ik me wegglijden. Ik dacht dat mijn einde was gekomen.”

Trillende lippen

Dat laatste bleek niet zo zijn. Nadat Catherine haar bewustzijn was verloren, arriveerde er eindelijk een arts in het ziekenhuis. Die voerde een keizersnee uit. “Toen ik bijkwam, leefde mijn baby nog. Hij lag naast me. Ik hoorde hem ademen, maar niet op een normale manier. Mijn ogen trokken bij, en ik zag hem, zijn lippen trilden. Daarna nam een arts hem mee. Ze probeerden hem te helpen, maar het was te laat. Hij stierf.”

Het was een dieptriest einde van een zwangerschap die vanaf het begin af aan al moeizaam verliep, vertelt Catherine. “Ik was vaak ziek, en verloor regelmatig bloed. Vooral door dat laatste  maakte ik me veel zorgen. Want ik wist dat dat niet hoorde.”

Een zwangere vrouw die in Nederland bloed verliest, kan direct op goede zorg rekenen, van haar verloskundige of in het ziekenhuis. Op het platteland van Kenia ligt dat anders. “In mijn omgeving staat één klein ziekenhuis, maar zij hebben geen echoapparaat. Grotere ziekenhuizen zijn te ver weg, daar kon ik niet komen.”

Er zat weinig anders op voor Catherine dan wachten en hopen op een veilige bevalling thuis, zoals ze ook met haar eerste kind had gedaan. Maar toen de eerste weeën zich op een zondagavond aandienden, voelde ze direct dat er iets mis was; zo hevig was de pijn.

Met weeën op de brommer

De kleine kliniek in haar buurt bleek echter gesloten te zijn. Het grotere ziekenhuis, waar ze arriveerde na een vreselijke rit van vijftien kilometer achterop een geleende brommer, bleek onderbezet; Catherine en haar man werden doorgestuurd. Na nóg een lange brommerrit kwamen ze aan bij een ziekenhuis waar ze kon blijven. Maar de studenten die aanwezig waren, wisten niet goed wat ze met Catherine's geval aanmoesten. Daardoor ging het uiteindelijk vreselijk mis. 

“Wat er met mij is gebeurd, is niet uitzonderlijk”, weet Catherine. “Voor ik aan de beurt was, had ik al genoeg verhalen gehoord over vrouwen die vreselijke bevallingen moeten doorstaan, of die onderweg naar het ziekenhuis sterven. Wat dat betreft had het nog erger kunnen zijn.”

Het verlies van haar tweede kind viel haar er niet minder zwaar om. “Ik had een doek voor hem meegenomen, om hem op de terugweg in te dragen. Die nam ik nu leeg mee. Dat gevoel, van die doek zo in mijn handen, achterop bij mijn man, dat zal ik nooit vergeten.”

Littekens blijven

En de ellende was bovendien nog niet achter de rug: de wond in Catherines buik ging ook nog ontsteken. “Dit keer regelde mijn man een bodaboda, dat zijn motortaxi’s. Midden in de nacht ging ik hiermee naar het ziekenhuis. Weer dacht ik dat ik dood ging, en weer werd mijn leven gered.”

Toen ze daarvan genezen was, keerde het normale leven terug. En inmiddels heeft Catherine de draad van haar normale leven weer opgepakt. “Ik speel veel met mijn zoontje, ga naar de markt, zorg weer voor de dieren thuis. Maar echt zoals vroeger, dat is het niet meer. De littekens van die nacht blijven waarschijnlijk altijd.”