‘Het maakte me boos dat mannen de baas zijn'

Als eerste vrouwelijke politiechef in de regio Kajiado, waar besnijdenis traditie is, vecht Christina Neboo (42) samen met Amref voor de rechten van jonge meisjes. “Als deze generatie meisjes opgroeit tot onafhankelijke, onbesneden vrouwen, hebben hun kinderen onze hulp niet meer nodig.”

“Ik heb het altijd oneerlijk gevonden dat mannen in mijn cultuur de baas zijn. Een vrouw stelt weinig voor, dat maakte me als meisje al boos. Daarom wilde ik werk vinden waarin ik iets kon betekenen voor meisjes. Ik werd lerares.

Ik stond twaalf jaar voor de klas toen ik hoorde dat de positie van politiechef beschikbaar kwam. Ik solliciteerde, maar werd afgewezen. Wel mocht ik assistent chef worden. Dat heb ik gedaan, en in die baan heb ik laten zien wat ik waard ben. Zo klom ik toch op tot de eerste vrouwelijke 'chief' in mijn provincie."

In Oost-Afrika worden jaarlijks vele duizenden meisjes besneden. Amref strijdt tegen dit zeer schadelijke overgangsritueel, dat diep ingesleten is in de cultuur van nomadische gemeenschappen. We werken daarbij samen met alle betrokkenen: meisjes en hun gezinnen, dorpsoudsten, (ex-)besnijdsters, leraren, lokale overheden en zorgverleners. In deze serie portretten geven we hun perspectieven weer.

Zoals dat van Christina, de eerste vrouwelijke ‘chief’ in de provincie Kajiado. Het is haar missie om een einde te maken meisjesbesnijdenis in het district waar zij de baas is, en daarbij werkt ze samen met Amref.

"In Kajiado is meisjesbesnijdenis een hardnekkig probleem. Gelukkig is het verboden, dus ik vecht ertegen met de wet in mijn hand. Zo hou ik een lijst bij met meisjes die gevaar lopen, en ik ga regelmatig bij hen langs. Hun ouders wijs ik op de regels. En tegen de meisjes zeg ik: ‘als het mis dreigt te gaan, ren dan naar mij toe’. Ze weten waar ik werk en woon.

Tot nu toe is dat twee keer gebeurd. Een keer meldde een meisje zich overdag bij mij op het bureau, zij kon snel terecht bij A Nice Place. De andere rende om elf uur ’s avonds over de velden naar mijn huis, wat erg gevaarlijk is. Ik heb haar bij mij laten slapen, en de volgende ochtend overlegd met de oudsten en de pastoor van hun dorp. De vader is op zijn besluit terug gekomen. Daarna heb ik twee geiten verkocht, en het geld gebruikt om een kostschool te betalen. Ook met dit meisje gaat het weer goed.

Ouders vervolgen

Dit zijn de heftigste gevallen. Veel vaker gebeurt het dat ik met ouders ga praten, dat ik laat merken dat ik de situatie in de gaten hou. Ze weten dat ik niet zal aarzelen om hen te vervolgen, als ze tot een besnijdenis overgaan."

"We moeten echter niet alleen met harde hand optreden. Want besnijdenissen verdwijnen pas als gemeenschappen het zélf niet meer willen. Daarom werk ik samen met Amref. Zo organiseren we samen jaarlijks een symposium op school, tijdens de zomervakantie. Dat is een gevaarlijke periode, want de meisjes zijn dan lang thuis.

Op dat symposium komen kinderen samen, ze sporten, doen leuke activiteiten én ze krijgen veel informatie over besnijdenis en hun rechten. Sinds we dat symposium voor het eerst organiseerden, in 2020, zijn er nul meisjes besneden. Dat maakt me ontzettend trots. En tegen alle meisjes die ik hielp, heb ik gezegd dat ik eregast wil zijn als ze afstuderen. Dat heb ik wel verdiend, haha.

Trots en frustratie

Tegelijkertijd voel ik me regelmatig gefrustreerd. Ik heb geen eindeloze hoeveelheid geiten, ik kan niet elk meisje van schoolgeld voorzien. En ik weet dat het idee van besnijdenis nog niet is verdwenen uit de hoofden van mensen.

We moeten er dus bovenop blijven zitten. Als deze generatie meisjes opgroeit tot zelfstandige, onbesneden vrouwen, zullen hun kinderen onze hulp niet meer nodig hebben.”