De Zambiaanse Hope verloor haar man toen ze zwanger was van haar derde kind. Met steun van zorgverlener Josephine lukte het haar om, ondanks het verdriet en alle zorgen, haar baby in goede gezondheid op de wereld te zetten.
Zwanger zijn is niet altijd makkelijk geweest voor Hope. Zo werd ze op een ochtend in de achtste maand van haar eerste zwangerschap hevig bloedend wakker. Om de baby te redden, moest ze een spoedoperatie ondergaan. De operatie slaagde, maar Hope bracht de eerste maanden na de geboorte van Banda door in een waas van vermoeidheid en pijn.
“Ik was zo verzwakt dat ik mijn baby de eerste maanden niet kon vasthouden. Borstvoeding geven lukte al helemaal niet. Het had niet veel gescheeld of ik was er niet meer geweest. Achteraf gezien was ik tijdens die eerste zwangerschap zo onwetend. Ik wist niet dat het verstandig is om je te laten controleren door een verloskundige. Heel jammer, want daardoor had ik die spoedoperatie kunnen vermijden.”
Praktische hulp en voorlichting
Een geluk bij een ongeluk: toen Hope naar huis mocht, ontmoette ze lokale zorgverlener Josephine. Die kwam regelmatig bij haar thuis langs om haar te helpen bij de zorg voor haar baby. Ook gaf ze voorlichting over zaken als goede voeding, ouderschap en anticonceptie. En toen Hope een tijdje later zwanger werd van haar tweede, zorgde Josephine ervoor dat ze regelmatig gecontroleerd werd.
De tweede bevalling verliep voorspoeding. Maar toen Hope enkele jaren later voor de derde keer zwanger was, sloeg het noodlot opnieuw toe: haar man stierf. “Het besef dat ik zwanger was zonder hem voelde zwaarder dan ik kon dragen. Toch moest dat. Maar het was moeilijk. Ik was heel verdrietig en bezorgd over de toekomst en twijfelde soms of het wel goed was dat deze baby eraan kwam.”
Vreugde, ondanks alles
Josephine hield Hope goed in de gaten en begeleidde haar bij de bevalling. En toen ze uiteindelijk haar derde zoon verwelkomde, was er toch vreugde in de verloskamer. “Ik herinner me dat zijn ogen open gingen en zijn mondje op zoek ging naar melk. Ik wist toen hoe ik hem zou noemen: Blessing.”
Inmiddels is Blessing zes maanden oud en heeft Hope haar leven weer enigszins op de rails. Haar twee oudste zoons gaan naar school, zelf verkoopt ze groenten op de markt van haar stad Ndola. En weer komt Josephine regelmatig op bezoek, om te checken of de borstvoeding nog goed gaat en of Hope ergens hulp bij nodig heeft.
“Als ik Blessing ’s avond in zijn bedje leg, voel ik me nog vaak triest”, zegt Hope. “Maar dan zie ik hoe mijn twee oudsten in de kamer hun huiswerk zitten te maken en gaat het weer beter. Mijn kinderen maken me heel trots en geven me moed. Voor hen ga ik door. Iets wat zonder Josephine zeker nooit was gelukt.”
Help je mee?
Vind jij ook dat iedere zwangere vrouw, waar ook ter wereld, toegang moet hebben tot goede zorg? Steun ons dan bij ons werk! Want wij leiden in Afrika veel lokale zorgverleners zoals Josephine op.
